به این جملات دقت کنید ؛
هاشمی رفسنجانی در دیدار اعضای شورای سیاستگذاری و دبیران حزب اراده ملت ایران ضمن یادآوری برخی تندروی‌های دهه اول انقلاب و در مراحل بعد اظهار کرد: عده‌ای از مردم از آن تندروی‌ها رنجیدند، بعدها نیز شکل تندروی‌ها عوض شد که باید همه برای جلوگیری از پیشروی آن تلاش کنیم.
ناطق نوری نیز در مراسم ختم مرحوم «ابوالفضل حاجی‌حیدری» از موسسان حزب موتلفه گفت : الان یکی از بدبختی‌های کشور ما این است که گرفتار تندروها و بی‌ترمزها هستیم چه چپ باشد چه راست.
قصد این را نداریم که به تفصیل سخن بگوئیم و ادعای حضرات را به نقد بکشیم ولی این سوال را می توانیم از فحول انقلاب بپرسیم که : اول انقلاب مسئولین کشور چه کسانی بودند و مردم از تندروی های چه کسانی رنجیدند؟! احمدی نژاد ؟ جبهه پایداری ؟ یا هاشمی و ناطق نوری و میرحسین موسوی و کروبی و ...

با اجازه این بزرگواران به دو رویداد تاریخی اشاره می کنیم تا مشخص شود که تندروها و افراطی های دهه ۶۰ چه کسانی بودند ...

۱-    روزهای اول اسفند سال ۱۳۵۹ رانندگان اتوبوس درون شهری در تهران و به دلیل عدم پرداخت عیدی از سوی دولت اعتصاب کرده و بر سر کارهای خود حاضر نشدند. دولت شهید رجایی به حق معتقد بود که در شرایط جنگی و تحریم های بین المللی نمی تواند چون سال های قبل در خدمت کارگران عزیز باشد و باید این شرایط را تا عادی شدن امور تحمل کرد . اما زبان هاشمی رفسنجانی در پاسخ به کارگران این چنین لین و معتدل نبود به این جملات دقت کنید :« از روحیه عدم خشونت دولت سوء استفاده می کنند باید با قاطعیت برخورد کرد حتی اگر کارگر باشند و اعتصاب کرده باشند نباید رحم کرد این ها قابل ترحم نیستند و باید به شدت تنبیه بشوند.»

برخورد بی رحمانه با کارگران اعتصابی که تنها خواسته هر چند ناحقشان با توجه به شرایط روز دریافت عیدی بود آن هم از سوی رئیس مجلس وقت به عنوان راه حل مطرح می شود و آقای هاشمی که امروز پرچمدار اعتدال شده است بدون این که به روی مبارک خود بیاورد می گوید : برخی از مردم از تندروی های ابتدای انقلاب رنجیدند!

۲-    حجت الاسلام ناطق نوری در جلسه علنی روز سوم اسفند سال ۱۳۵۹ در سخنانی انقلابی به تشریح عملکرد جهاد سازندگی می پردازند و می گویند : چرا در حالی که امام خمینی همواره مردم را به آینده امیدوار می کنند مدعیان خط امام مردم را ناامید و مایوس می کنند . ناطق نوری با اشاره به چماق دار و تندرو [به تعبیر امروز بی ترمز ] خواندن نیروهای انقلاب از سوی افرادی چون بنی صدر و همراهی بزرگانی چون سید احمد خمینی فرزند امام با آنها می گوید : من به برادر آقای احمدآقا  نیز می گویم : توفرزندامام هستی  چرا یک طرفه و یک جانبه وبدون تحقیق حرف می زنی و چرا  بقیه مسائل را مطرح نمی کنید؟ آقایان اگرمجلس را تضعیف کنید اگر سپاه را تضعیف کنید اگر ارگان های انقلابی را تضعیف کنید اگرشورای نگهبان را تضعیف کنید شمافکرمی کنید به سود چه کسی کارکرده اید؟ آیا جزآن است که ملت را مأیوس کرده اید و آمریکا را امیدوار؟
از این دو رویداد تاریخی چه نتیجه ای می توان گرفت ؟!

شاعر شیرین سخن به خوبی می گوید :
زاهدان کاین جلوه بر محراب و منبر می کنند    چون به خلوت می روند آن کار دیگر می کنند
مشکلی دارم ز دانشمند مجلس بازپرس       توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می کنند؟!
به راستی آنانی که دعوت به توبه و اعتدال می کنند چرا خود مشی اعتدالی پیشه نکرده و به سوابق خود نظری نمی اندازند؟
دومین نکته نیز این که آیا تندرو خواندن نهادهای انقلابی که حیات کشور به بقای آنها است جز آمریکا به نفع چه کسانی است ؟!
امید واریم که حضرات به تبدیل شدن خود به ابزار دست ضد انقلاب و روزنامه های زنجیره ای توجه کرده و بیندیشند که به راستی هجمه به نظام اسلامی و تندرو و بی ترمز خواندن نیروهای اصیل انقلاب به نفع چه کسانی تمام خواهد شد .